Πάψε να ρωτάς πια τι συμβαίνει,
ό, τι γεννιέται αβίαστα εύκολα δε πεθαίνει.
Βούλωσέ το και σεβάσου τ’ αμίλητα,
με την αγωνία σου γελάν τα αξιοθρήνητα.

Αν σκύβεις είναι σαν να ‘χεις καμπούρα
και σου φορτώνει η εποχή στην πλάτη τόση μουρμούρα
κι αν η αλήθεια μονόχρωμη σου φαίνεται
με μια σταγόνα μόνο αίμα στα γούστα σου έρχεται.

Διαλέγεις και παίρνεις ή φωνές κι αργία
ή της φωτιάς τη βουβή τελετουργία
ή τα εύκολα τα τακτοποιημένα
ή τα άτακτα που αρέσουν και σ’ εμένα.

Ή τ’ αποθέματα απ’ τα low bap ονείρατα
ή τις ευγένειες, τις βολές και τα προσχήματα.
Σαν είπα πως κουράστηκα, άλλοι αγχώθηκαν•
σαν πήρα πάνω μου, άλλοι μαγκώθηκαν.

Να ’μαι τώρα ξανά στην όμορφη κρυψώνα
και να θυμάσαι ειδικά τούτο το χειμώνα
να μη στριμώχνεις το μαύρο στο λευκό,
οι εχθροί ανταμώνουν μόνο για κακό.