Άκου η βουή πως ταιριάζει τις λέξεις.
Άκου η ζωή ποια ζωή θα διαλέξεις.
Κρυφή φωνή κλαίει στης καρδιάς σου μια κόχη,
σα το μονότονο, σιγανό πρωτοβρόχι.

Μα η βουή κι η πράξη σε ξυπνάει και σε σηκώνει.
Άκου η σιωπή σ’ έχει μουσκέψει απ `τη κορφή,
η ενοχή σού κλεψε μάτια και φωνή.

Μα η βουή στ’ αθάνατο νερό του μύθου αράζει
και χίλια χρόνια πιο μετά βαριά σαν μέλι στάζει
και σε δικάζει άκου καλά πως σε δικάζει.

Άκου η βουή και τα καμώματα,
πράξεις μεγάλες και μικρές, ουράνια σώματα
κι αστράμματα, μάγια, θάματα άγια, σ’ αγγίζουν,
σε ταξιδεύουν ασύχαστα τριγύρω και σ’ αφήνουν.

Άκου η βουή, πότε αέρας πότε σφάζει
και τα καμώματα για πάντα σου αλλάζει.
Άκου η βουή....