Δε θα χρειάζεται πια να φοβάσαι
ούτε είναι ανάγκη να μ’ αγαπάς
Δε θα ταράζεσαι όταν κοιμάσαι
Αντί να κλαις τώρα πια θα γελάς

Δε θα χρειάζεται πια να θυμάσαι
λόγια που άδικα από μένα ζητάς
Ούτε τα απόβραδα ξανά θα λυπάσαι
για μια ζωή που δεν ήταν για μας

Πίσω μην κοιτάς
Πίσω μην κοιτάς
Αν γυρίσεις μπορεί να λυγίσω
Πίσω μην κοιτάς

Τώρα η μορφή μου αόρατη φεύγει
μέσα από σένα κι εμένα αποφεύγει
Ψεύτικοι όρκοι, βουνά παγωμένα
ανήμπορα όνειρα κοιτούν βουρκωμένα

Ποια θεία εκδίκηση έχει ξυπνήσει
κι αλύπητα πάνω μας τώρα ξεσπά;
Ποια μάγισσα Κίρκη μας έχει κρατήσει
στο ίδιο νησί μα σε άλλα κελιά;