Ψεύτης ήλιος το φως του αγγίζει τα μάτια
εγερτήριο πικρό κι η καρδιά μου κομμάτια
άλλο ένα πρωί ξημερώνει στην πόλη
που εκείνη ξέρει καλά πώς τις ψυχές μας να παγώνει.
Κάπου εκεί σε μια παρέα από τσιμέντο
εκεί που μοιάζει ευχή να φυτρώσει ένα δέντρο
στον πυρήνα του γκρι μέσα στο βάθος του μαύρου
μία κουκίδα στον χάρτη η μικρή γειτονιά μου.
Ένα άξενο σπίτι είναι η περιοχή μου
πόσο καλά γνωρίζει όσα σέρνω εγώ μαζί μου
περάσαν τα χρόνια κι ακόμα εκεί ανασαίνω
έχω ζήσει πολλά και ξέρω πως να μισοπαίρνω.
Να φωνάζω το άδικο όταν συμβαίνει
αφού υπάρχω εκεί που το σωστό πάντα πεθαίνει
βλέμματα χαμένα, στο ίδιο γκρίζο οι φάτσες
μοιάζουν οι ψυχές τους λερωμένες ταράτσες.
Σκλαβωμένες κι αυτές στη μανία του χρόνου
η μοναξιά μίζερο χρώμα στο πορτρέτο του πόνου
βλέπω τους ανθρώπους χρόνια σιωπηλά να κλαίνε
μα αυτό που καίει μέσα τους ποτέ δεν το λένε.

Θλιμμένη μητέρα στην αγκαλιά σου σε κώμα (θλιμμένη μητέρα)
ξερό ψωμί μέλας ζωμό με τάισες στο στόμα
Σπαρτιάτης στην ψυχή μα ορφανός από πατρίδα (δεν έχω πατρίδα)
στο νησί των τρελών θα βγάλω βόλτα την ελπίδα. (Σπιναλόγκα)

Μη με κρατάς δώσε μου πίσω το όνειρό μου
δεν ζήτησα βοήθεια, ήρθατε όλοι για καλό μου
σπιναλόγκα με κόστος είναι η ζωή μου όλη
άσος λογικής σ’ αυτήν την τρελαμένη πόλη.
Είναι η φωλιά του μυαλού, της γαλήνης μητέρα
μία κατάθεση ψυχής μέχρι την άλλη μέρα
εκεί θα βρω σεβασμό, θα ζήσω απλά
έχω ανάγκη να ξεχάσω όσα φαντάζουν λογικά.
Δε θέλω να πουλιέμαι δε θέλω να λαδώνω
δεν θέλω να λαδώνομαι δε θέλω να καρφώνω
σπιναλόγκα εσύ άπαγε πια να γουστάρω
έχω ματώσει στο χαρτί και με πονά να ραπάρω.
Έρμαιο στο λάθος το αθώο παρελθόν σου
κι αν χάθηκες σε μια έρημο που πνίγει το όνειρό σου
πληγωμένος κι εσύ, τα λάθη να σε περιμένουν
να σέρνεσαι στην άμμο ενώ οι στιγμές σου λιγοστεύουν.

Ξερίζωμα καρδιάς και η ζωή σου να τελειώσει
το πνεύμα του τρελού θα `ναι εκεί να σε λυτρώσει