Πολυταξιδεμένο σκαρί μου
γυρίσαμε τον κόσμο όλονε μαζί
κι όλο παλεύαμε οι δυο μας
εσύ στα κύματα κι εγώ στη κουπαστή
μαζί στα βάσανα ποτέ μου δεν ανάσανα
τρώγαμε αλάτι και ξερό ψωμί
κι εκεί που νόμιζες πως όλα θα τελειώνανε
ο διάολος έπαιρνε και φτου κι απ’ την αρχή

Τις μαύρες ημέρες που στρίγκλιζε η Χάρυβδη
αντάριαζε η Σκύλλα και τ’ αερικά
στο πλώριο κατάρτι σφιχτά γαντζωνόμουνα
και τ’ άγρια τα κύματα χυμούσαν μανιακά
χώρες απόμακρες χαμένες στα πέλαγα
γεμάτες άνθη και καρπούς της λησμονιάς
κράζαν μαυρόπουλα Σειρήνες τραγούδαγαν
οι άνεμοι μου `στελναν μαντάτα παγωνιά

Φωτίστηκε ο τόπος γαλήνεψε η θύελλα
κι ο ορίζοντας πέρα γίνηκε στεριά
και πάλι ξυπόλητοι στ’ άγιου το εικόνισμα
θα πάμε ν’ ανάψουμε όσα τάξαμε κεριά
άϊντε καμάρι μου κι αυτή η μπόρα πέρασε
περήφανοι να `μαστε και πάλι νικητές
μ’ άγιο στον κόρφο μου και ατσάλι στα μπράτσα μου
Χάρο και κύματα δε σκιάζομαι ποτέ

Μπρος μου γονάτισαν φορτούνες και θύελλες
θαλάσσια τέρατα και χίλια ξωτικά
κι όμως δεν άντεξα στου κόσμου την πονηριά
και μια χούφτα άνθρωποι με κάνανε καλά

Α, τι κακό το μεγάλο αφεντικό να τρομάζει
και να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό
α, χριστιανοί ποιος θα μου `βρει ένα σχοινί
να δεθούμε και να φουντάρουμε στο πέλαγο μαζί

α, τι κακό το μεγάλο αφεντικό να τρομάζει
και να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό
α, χριστιανοί ποιος θα μου `βρει ένα σχοινί
να δεθούμε και να φουντάρουμε στο πέλαγο μαζί