Άλλο ένα κούτσουρο στο τζάκι μου
και το καλύτερο κρασί.
Όμορφα σεντόνια στο κρεβάτι μου
και στο πικάπ μπλουζ μουσική.

Σάββατο και βρέχει ασταμάτητα,
έξω απ’ την πόρτα το κλειδί.
Στο παράθυρο θλιμμένος άραξα
και το μυαλό μου σε φυγή.

Είναι στιγμές που μοναχός παίρνω τα πάνω μου
και ο αέρας με χτυπάει γλυκά.
Μα είναι κι άλλες που σκυφτός έχω τα χάλια μου,
η σκέψη τρέμει και ζητάει πολλά.

Βλέπω τα φώτα, τα αυτοκίνητα να χάνονται,
σε μια κλωστή κρατιούνται κι όλοι γελούν.
Κι αναρωτιέμαι αν θα `ναι όλα έτσι πάντοτε.
Πόσο οι άνθρωποι στο ψέμα θα ζουν;

Κλείδωσα το σώμα στην καρέκλα μου,
ζωή του φόβου φυλακή.
Βάφτισα τη μοίρα μου, γυναίκα μου
κι όλα τα δάκρυα κρασί.

Ρίχνω κι άλλο κούτσουρο στο τζάκι μου,
ο κόσμος έξω μια γιορτή.
Μια γιορτή που μοιάζει με τη στάχτη μου
και χρωματίζει η μουσική.

Είναι στιγμές που μοναχός παίρνω τα πάνω μου
και ο αέρας με χτυπάει γλυκά.
Μα είναι κι άλλες που σκυφτός έχω τα χάλια μου,
η σκέψη τρέμει και ζητάει πολλά.

Βλέπω τα φώτα, τα αυτοκίνητα να χάνονται,
σε μια κλωστή κρατιούνται κι όλοι γελούν.
Κι αναρωτιέμαι αν θα `ναι όλα έτσι πάντοτε.
Πόσο οι άνθρωποι στο ψέμα θα ζουν;

Στο ψέμα θα ζουν.