Αυτός ο τόπος που η θλίψη σου πηγάζει
Είναι ο ίδιος που η χαρά σου κατοικεί
Μα τρεκλίζοντας εδώ κι εκεί γυρνάει
Γυρεύοντας τα χρώματα που θα κεντηθεί

Σε ποια σημαίνοντα είναι η αλήθεια σου κρυμμένη
Να ξέρεις λάθος μέρη βρήκες να μεθάς
Επιθυμία που σιωπά τη θλίψη θρέφει
Πρόσχημα βρίσκει όποιος να ζήσει δεν τολμά

Και να που πέρασαν περίπου χίλια χρόνια
Εσύ φοβάσαι μη γλιστρήσεις στη χαρά
Εγκλωβισμένος στην παιδική σου πλάνη
Τότε που ξένα όνειρα φοράς πρώτη φορά

Χρόνια φαντάζεσαι μετά τον εαυτό σου
Να ‘ναι πετυχημένος και δυνατός
Και το πατέρα σου κρυφά να καμαρώνει
Που έκανε ένα τόσο σπουδαίο γιο

Όσο φανταχτερά φίρμαρες στα δεκάξι
Τα διηγήθηκες σαν παραμυθάς
Ήξερες πως στα βαθιά ποτέ δε θα βουτήξεις
Πάντα στο βάθος σ’ άρεσε να πέφτεις στα ρηχά