Ποτέ δεν κλείνει των θνητών οι φυλακή
πάντα μια πόρτα χάσκει ανήμπορη στα μίση
Εσύ που λες πως δεν περνάς ποτέ από `κει
προτού προλάβεις να το πεις σε έχει κλείσει.

Έτσι κι εγώ, μια μέρα ανήμπορη να βγει
πήρα το δρόμο της μεγάλης αυταπάτης
Πήρα μαζί μου μια καρδιά κι ένα παιδί
κι άφησα να `ναι καπετάνιος μου ο μπάτης.

Δεν υπολόγισα με όρτσα τα πανιά
πως δε νικιέται ο καιρός όταν θυμώνει
τι κι αν κρατήσεις την πορεία σταθερά
πάντα στη θάλασσα αυτός κρατάει τιμόνι.

Καραδοκεί το περιθώριο στ’ ανοιχτά
και η σιωπή ανθεί στον τόπο της ανάγκης
όσα κι αν φόρεσες στον κόρφο φυλαχτά
στα `χει κρατήσει για ενέχυρο ο μπάτης

Ύπουλος, άναρχος καιρός ταξιδευτής
χορεύει πάνω στο λευκό σου απομεινάρι
κι εσύ της ήττας ο ακριβός αναλυτής
θα παραδέρνεις υποψήφιο κουφάρι.