Η αγωνία των παιδιών
μες στη βιτρίνα του Μινιόν
σ’ ένα τρενάκι που όλο πάει, πάει, πάει
Από τη μια χωρίς σταθμό
κι από την άλλη μ’ αριθμό
που σ’ ένα κόσμο σαν και τούτο δε φτουράει

Η ηλικία των παιδιών
απ’ το σβησμένο των κεριών
έχει μια φλόγα που όλο παίζει, παίζει, παίζει
Με τα σημάδια τ’ ουρανού
που σε μια κούτα από νουνού
είναι κρυμμένα από κάτω απ’ το τραπέζι

Φοράμε τα καλά μας... ζήτω!
κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω
Φοράμε τα καλά μας όλοι
τελειώνουν της σκηνής οι ρόλοι

Την αμαρτία των γονιών
την κουβαλάμε σωρηδόν
σε κάτι στέκια με μπιλιάρδα και φραπέδες
Και σου πα μου πες κολλητέ
μη βγεις στη θάλασσα ποτέ
γιατί τα ψάρια δε γουστάρουν αμανέδες

Την απουσία των παιδιών
τη νιώθει μόνο το μπετόν
που ξεχωρίζει απ το βήμα την αλήθεια
Την απουσία των παιδιών
τη νιώθω μέσα μου λοιπόν
και τραγουδώντας τη σας ζήτησα βοήθεια