Μέσα σ’ αυτή τη μεγάλη πολιτεία,
που λένε ότι είναι γεμάτη ζωή,
όταν στους δρόμους για πρώτη φορά βγήκα
κοίταξα γύρω μου για μια στιγμή.

Περίφημα πάρκα, ωραίες πλατείες
πελώρια κτίρια από μπετό,
φωτεινές διαφημίσεις, τραγικά γελοίες,
πέστε μου αλήθεια, αξίζει να ζω;

Βιτρίνες λουσμένες στο φως,
Φιγούρες εικόνες θυμίζουν ανθρώπους,
που επάνω τους άφησε τα ίχνη του ο πολιτισμός.

Πώς θα μπορέσω, όταν όλοι οι άλλοι
τον τρόπο γυρεύουν πιο άνετα να ζουν,
κουτές σκέψεις στο άδειο τους κεφάλι
τους κάνει μπροστά τους να μη μπορούν να δουν.