Ξέρω πόσο υποφέρεις να γυρνάς πάντα βράδια
φοβισμένε μου αλήτη
λες πως είν’ όλα μάταια.
Στρίβεις ένα τσιγάρο τη ζωή και την πίνεις,
κρύβεσαι στον καπνό του,
λες πως είν’ όλα μάταια.

Θέλεις, λες, να πετάξεις
μια ζωή στα σκουπίδια
κι όσα όνειρα είχες
λες πως είν’ όλα μάταια.

Δε γουστάρεις κανένα, κλείνεσαι στον εαυτό σου,
συντροφιά το ποτό σου,
λες πως είναι όλα μάταια.
Ξεχασμένες αγάπες, όνειρα σκουριασμένα,
σάπια η κοινωνία,
λες πως είναι όλα μάταια.