Είσαι εικόνα εκκλησιάς
ξεχασμένη στου βουνού μια κόχη
ανυπόμονη φωτιά
που ο βοριάς ποτέ δε λέει όχι.

Μα κρατάς από καιρό
του έρωτα το μυστικό κρυμμένο
δώσε μου το φυλαχτό
να το έχω στο λαιμό δεμένο.

Δάκρυ μου αγαπημένο
τον καημό σου δε χορταίνω
στη σκιά σου φως γυρεύω
και στο ψέμα σου πιστεύω.

Πριν τον αυγινό χορό
στου χωριού την άκρη, στο σεριάνι
είδα άστρο μοναχό
ασημένιο τάμα στον Αϊ Γιάννη.

Και μου είπε το πικρό
το ένοχό σου μυστικό
θα φύγεις
πως ν’ αντέξω την πληγή
που φτερά για άλλη γη ανοίγεις .