Αν ήμουνα γυναίκα, σε κείνον που αγαπούσα
θά `δινα ότι είχα, κι επιστροφές δε θα ’παιρνα
δεν θά `παιρνα.
Παράπονα δε θά `χα
θά `ξερα να χαρίζω
αντί διαρκώς να ορίζω
τι έχω ή τι θ’ άφηνα, θα τ’ άφηνα.

Μας πως να σε αλλάξω, και πως να σου τα μάθω
δεν ξέρω εγώ να πλάθω, κι αυτό γυναίκας χάρισμα.
Μα πως να σε αλλάξω, και πως να σου τα μάθω
κι αυτό γυναίκας χάρισμα.

Αν ήμουνα γυναίκα, δε θά `παιρνα αιχμαλώτους
δε θα μετρούσα τόκους,
και την καρδιά μου θ’ άκουγα, θα μ’ άκουγα.
Αν ήμουνα γυναίκα, αιώνια ερωτευμένη
θά `μουν καρδιά δεμένη,
μισή ποτέ δε θά `μενα, δε θά `μενα.

(Μας πως να σε αλλάξω, και πως να σου τα μάθω
δεν ξέρω εγώ να πλάθω, κι αυτό γυναίκας χάρισμα.
Ναι πως να σε αλλάξω, και πως να σου τα μάθω
κι αυτό γυναίκας χάρισμα.)

Κι αυτό γυναίκας χάρισμα...