Σπυρί, σπυρί σε σπέρνουμε
στο άγωνο μας χώμα,
όμως δεν προλαβαίνουμε
σε κόβουνε το γιόμα.

Χάιντε και πάλι απ’ την αρχή
νέα σπορά με πίκρα,
αχ λευτεριά εισ’ ακριβή
και οι φονιάδες δίπλα.

Σταλιά, σταλιά το δάκρυ μας
τις ρίζες σου ποτίζει
κι είναι βαρύ το τίμημα
κι ο ήλιος που γυρίζει.