Κοίτα, παιδί μου,
αυτά τα δέντρα τα `χει γύρει ο Απηλιώτης.
Αν ψήλωναν αζόριστα, η γη θα τα `χε μπρος της,
όπως εσύ έχεις εμένα.

Κοίτα, παιδί μου,
εκείνο το πυράγκαθο, στον ήλιο κοκκινίζει.
Είναι ο υμνητής του βράχου αυτού και μου θυμίζει
λόγια μου ψυχωμένα.

Κοίτα, παιδί μου,
με το ψιλόβροχο πως τακιμιάζει η ρέμβη,
σαν προσλαλιά που ο χλευασμός τίποτα δε της κλέβει•
τα `χει όλα κερδισμένα.

Κοίτα, παιδί μου,
κείνο το πέτρινο μισογκρέμιστο σπιτάκι
σα να ονειρεύεται μια φαμίλια τριγύρω από το τζάκι.
Είναι εκεί για τα περασμένα.

Κοίτα, παιδί μου,
σε ικετεύω,
πιο πέρα από μένα