Η χειμωνιά,
η ψυχομάνα του χιονιά
είναι η υφάντρα αυτού του τραγουδιού.

και η βροχή,
η σιωπηλή φουσκονεριά,
τρενάρει την τραβηξιά του σκοταδιού.

κι εγώ όλο και ζυγώνω
σιωπή, για να σου κάνω χερικό.

Αυτή η χεριά
στην καμπάνα είναι η σφυριά
και ραπόρτο για τη χαρά του πιστευτού.

Είναι σκληριά
του ποιητάρη και χάσικου βοριά,
στο χτίκιασμα του κακού μου εαυτού.

κι εγώ όλο και ζυγώνω,
ντροπή, μη μου κρατήσεις μερτικό.

Στη δύση του ο ήλιος μου `στησε χωσιά,
με βρήκε ήρεμο στην υπνοφαντασιά
και μόνος έφαγα ταλαιπώρια.
Μα κάθε που θα σου γνέφει η φωτιά,
να με κοιτάς στου Ηνίοχου την πυροστιά,
άστρο, με τ’ άστρα χώρια.

Η χειμωνιά,
και η βροχή,
και `γω όλο και ζυγώνω,
σιωπή, για να σου κάνω χερικό...