Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το `μαθαν ακόμα
λες και γλυκά ονειρεύονται
και έπεσαν σε κώμα
Μα απόψε μες στον ύπνο μου
χωρίς καμιά αιτία
ξύπνησα και σε φίλησα
σε μια φωτογραφία
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι
Οι άνθρωποι που πάγωσαν
δεν το `μαθαν ακόμα
έφτιαξε ο χρόνος κάλυμα
στο διάφανο τους σώμα
Στη ραγισμένη μου καρδιά
να στάξει λίγη κόλλα
το πόσο αντέχεις μην ζητάς
γιατι τ’ αντέχεις όλα
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
θα πέθαινα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι.
Το κρύο και η μοναξιά
μια συνήθεια είναι
αρρώστησα όταν έφυγες
μα εδώ ακόμα είμαι