Στη λεμονιά μου πάνω πουλάκι κάθισε
και μού `πε πως θυμάται τον ουρανό που άφησε.
Τό `να φτερό απλώνει, βροχούλα κρέμεται,
τ’ άλλο φτερό ματώνει στο χιόνι πλένεται.

Χώμα νωπό και όνειρο,
μαστίχα και ανθόνερο,
όπου κι αν πας πάλι σε μένα θα γυρίζεις.
Σ’ αέρα, γη και σε νερό
το μυστικό σου το `χω εγώ.

Στο ακριβό κλουβί του τον πόνο φύλαξε
να σώσει την αγάπη που ο καημός τη ρήμαξε.
Εχθρός καιρός φυσάει, χειμώνας έρχεται,
ένας λυγμός που σπάει σε δάκρυ δένεται.

Παρηγοριά κι ελπίδα μαζί ανθίσανε.
Παράπονα στολίδια στη λεμονιά χαρίσανε.
Λεμόνι τώρα κόβω κι εσένα σκέφτομαι.
Άνθη πικρά μου στέλνεις κι εγώ τα χαίρομαι.