Κρατιόσουν απ’ το χέρι μου
και γύρω έπεφτε χιόνι
στου ονείρου την οθόνη
ένας μικρός σταθμός
τα τρένα ξεκινούσανε
για μακρινά ταξίδια
κι εμείς πίσω απ’ το τζάμι το θολό
Ήταν εκείνο τον καιρό
που τ’ άστρα κατεβαίναν
κι ανάβαν τις ελπίδες
στις παιδικές αυλές
και ’μεις με ξύλινα σπαθιά
σε κάστρα φωτισμένα
νικούσαμε του χθες τις ενοχές

Τώρα γερνάς
πικρό χαμόγελο κερνάς
και δε μιλάς
ποιους παραδείσους κυνηγάς
ποιο ταξίδι ποιο λιμάνι
ξεκλειδώνουν τη χαρά

Τα χρόνια που περάσανε
χαθήκαμε στους δρόμους
με κλέφτες κι αστυνόμους
δεν έπαιξε η ζωή
κι εκείνα τα συνθήματα
που σκούριασαν στα χείλη
στιχάκια έχουν μείνει στο χαρτί

Τώρα γερνάς
πικρό χαμόγελο κερνάς
και δε μιλάς
ποιους παραδείσους κυνηγάς
ποιο ταξίδι ποιο λιμάνι

ξεκλειδώνουν τη χαρά.