Φύσηξε αέρας, στέγνωσε η βροχή
σβήστηκαν μεμιάς τα μονοπάτια
που οδηγούσαν στους κήπους της καρδιάς
στους κήπους μιας μεγάλης αγκαλιάς
που οδηγούσαν στους κήπους της καρδιάς
Κι έγινα κλωνάρι, πέτρα και σκουριά
κρύφτηκα σε τσιμεντένια δάση
να σφυρίζω τούτο το σκοπό
τους ποιητές να ξαναβρώ
τους φίλους ποιητές να ξαναβρώ

Μια στιγμή, μονάχα μια στιγμή
σου μιλάει η ζωή καθώς περνάει
μια στιγμή, μονάχα μια στιγμή
η αγάπη την αγάπη συναντάει
μια στιγμή

Σαν το καραβάνι πέρασες κι εσύ
χάθηκες στο Νότο και τη σκόνη
μια φορά που λεν’ κι έναν καιρό
του έρωτα έμοιαζες θαρρώ
του έρωτα έμοιαζες θαρρώ
Κι έγινα τραγούδι, στάμνα στη βροχή
λόγια να μαζεύω στάλα στάλα
να στολίζουν αυτή την ερημιά
όπως τα δέντρα τα πουλιά
όπως τα δέντρα τα πουλιά