Κάποτε έψαξα να βρω
το δρόμο μου προς το Θεό,
να δίνω αγάπη συντροφιά
γιατί ποτέ δεν ζω ξανά.

Kοιμήθηκα μες στη σιωπή
και ξύπνησα με την βροχή
μα από τα σχέδια τα παλιά
δεν βρήκα ούτε μια σταλιά.

Τον κόσμο μίσησα και ‘γω,
χτυπώ στα ίσια στο ψαχνό.
Ότι και αν λεν δε μ’ ακουμπάν
γιατί να ζήσω είναι αργά.

Έλαμψε η γη απ `την φωτιά,
δίνουν την λύση τα σπαθιά.
Μονάχα η φύση με πονά
μα να την σώσω είναι αργά.

Βαρέθηκα τις συμβουλές
και για αλήθειες μην μου λες.
Κόσμος νωθρός ζωγραφιστός
εγώ είμαι απλώς περαστικός.