Μέχρι χθες δεν άλλαζαν τα πράγματα
ζούσα τη ζωή μου με φαντάσματα
κρύες νύχτες, ψεύτικα φιλιά και αγκαλιές
πάντα οι ίδιες συντροφιές

Τώρα σαν τον άνεμο ξανά πετάω
όλες τις μικρές στιγμές μου αγαπάω
φεύγουνε τα χρόνια σαν τρενάκι παιδικό
και το `χω βρει το μυστικό

Και πια δε φοράω την κολόνια μου
ούτε κοιμάμαι στα σεντόνια μου
στην άμμο ξαπλώνω το κορμάκι μου
με μαξιλάρι το μπλουζάκι μου

Σπάει το γυαλί και δεν ξανακολλάει
ό, τι πέρασε ο χρόνος το ξεχνάει
δε γυρίζω πίσω δεν κοιτάω στο παρελθόν
γιατί δε γίνεται παρόν

Τη ζωή μου ντύνομαι στα θαλασσιά
και την ταξιδεύω σ’ όλα τα νησιά
και τη στενοχώρια μου τη ρίχνω στο γιαλό
να πάνε όλα στο καλό

Και πια δε φοράω την κολόνια μου
ούτε κοιμάμαι στα σεντόνια μου
στην άμμο ξαπλώνω το κορμάκι μου
με μαξιλάρι το μπλουζάκι μου