Το ύφος μου λίγο χαμένο,
λίγο μελαγχολικό,
Ίσως να φταίει αυτός που φταίει,
ίσως να φταίω πάλι εγώ
Ίσως εγώ κι αυτό που φταίει,
να ‘χουμε κάτι τις κοινό
Ίσως να φταίμε και οι δυο μας
ή κανένας απ’ τους δυο.
Θέλω όταν φταίω να το λέω,
να μπορώ να αντιληφθώ,
Πως άμα κλαίω όταν δε φταίω,
ίσως να φταίω και λίγο εγώ.

Ίσως κανένας μας δε φταίει,
μπορεί να είναι όλα γραφτά,
παιχνίδια να είναι όλα της μοίρας
που δεν αλλάζουν τελικά.
Μα όσοι γκρινιάζουν κι αναστενάζουν,
μήπως κάτι καλό συμβεί,
με όλους τα βάζουν και σου φωνάζουν,
«δεν είχα άλλη επιλογή».
Μα ποιος θα σου πει τι είναι ωραίο,
τι είναι σωστό και ηθικό,
ποιος θα μου πει και τι να κάνω,
τι είναι κακό και τι καλό.
Άμα δε μάθεις ν’ αγαπάς
θα πρέπει να μάθω πρώτα εγώ,

Να σ’ αγαπώ όποιος κι αν είσαι
ή όποιος θέλεις να είσαι εσύ
Θα με μισείς, θα μ’ εκδικείσαι,
που θ’ αγαπώ τόσο πολύ.
Κι όλους αυτούς που θα μ’ αγαπάνε
θα μισείς τώρα εσύ,
Όμως κι αυτοί κακία δεν κρατάνε
και θα σ’ αγαπούν κι αυτοί.
Θα ψάχνεις λοιπόν στα ίδια μέρη
απ’ την αγάπη να κρυφτείς,
Ασφάλεια θα βρεις ξανά στο χέρι
αυτού που σου ‘μαθε να μισείς.

Και ίσως μια μέρα να ξυπνήσεις
με ύφος μελαγχολικό
κι αντί το κενό σου να γεμίσεις,
να ψάχνεις ποιος να φταίει γι’ αυτό.
Που ήρθανε τα πράγματα έτσι
και πήραν άσχημη τροπή.
Να σκεφτείς αυτός που φταίει κλαίει,
και μήπως να κλαίει από ντροπή.
Κι αν το κεφάλι σου το σκύψεις,
το δάκρυ σου να μη φανεί.
Κι άμα στη σκέψη υποκύψεις,
ότι φταις και λίγο εσύ.
Αυτό είναι μια καλή αρχή.