Μου λες και πάλι σήμερα τι έχω και φωνάζω
και με τον παλιομπάσταρδο κάθομαι και τα βάζω,
μ’ όλους αυτούς μωρό μου που με θέλουν να πεινάω
που θέλουν σαν ρεμάλι μες στους δρόμους να γυρνάω

χωρίς δραχμή
χωρίς δραχμή

Στα εικοσιδυό μου χρόνια με μια τσέπη αδειανή
χρωστάω όσα χρωστάει και μια πολυεθνική
Δε θέλω να δουλεύω σαν τους σκλάβους στα γιαπιά
ούτε σε ένα γραφείο με κομπιούτερς και κουμπιά

;;
το λεν ζωή

Τέρμα τ’ αστεία, μας σώζει μια ληστεία
Τέρμα τ’ αστεία, μας σώζει μια ληστεία
Τέρμα τ’ αστεία και ένα, δύο, τρία...πάμε

Αυτοί τα κονομάνε απ’ τη δική σου τη σκλαβιά
και σένα σε βαράει μια ζωή η γκαντεμιά
κι ότι αγωνίζονται για το δικό σου δράμα
όταν τους εμπιστεύεσαι γίνονται άλλο πράμα

μες τη βουλή
ακόμα κι αυτοί

Γι’ αυτό παράτα τη δουλειά μικρό μου αγγελούδι
αφού το ξέρουμε καλά το λέει και το τραγούδι
τα `χουν και τα θυμιάζουνε, δεν ξέρουν να τα φάνε
ως πότε θ’ ανεχόμαστε αυτοί να κυβερνάνε

Κάν’ τους ζημιά
Πάρ’ τα λεφτά

Τέρμα τ’ αστεία, μας σώζει μια ληστεία
Τέρμα τ’ αστεία, μας σώζει μια ληστεία
Τέρμα τ’ αστεία, μας σώζει μια ληστεία...