Ζω και παραδίνομαι σ’ ένα γελοίο οικοσύστημα
με τέρατα που αλύπητα ρουφάνε την ψυχή μου
Ζω κι ας μην υπάρχουν πια άλλα για μένα περιθώρια
Ποτάμια κόσμου βλοσυρά τυλίγουν με μανία κάθε στιγμή μου

Θέλουν να χαίρομαι κάθε καινούριο μου απόκτημα
κι είναι το κάθε τους χειροκρότημα εχθρός απέναντι μου
Ζω σε παραλήρημα κι όλα μου μοιάζουν ανεξήγητα
Πως τσάκισα στη θύελλα ανθρώπινες ζωές απ’ τη ζωή μου;

Γύρω κυλιέμαι σαν αστείο ξωτικό,
σαν ένα έργο που ζω από ανάγκη και,
και πλημμυρίζω μ’ ανάγκη το χορό
γύρω μου όλοι σκυθρωποί από ανάγκη και,

Ξέρεις δεν έχω τίποτα να πω
Όλα γυρίζουν ξαφνικά από ανάγκη
Θα πλημμυρίσω μ’ ανάγκη το χορό
κι όλοι θα μείνουν στη σιωπή από ανάγκη

Τώρα που μοιάζω σαν αστείο ξωτικό
Μοιάζω να είμαι σαν αστείο ξωτικό

Ζω σαν ένας θρίαμβος σε ερημική πραγματικότητα
Σε μονοπάτια αφόρητα γερνάω το κορμί μου
Ζω κι είναι μαρτύριο κάθε φορά που άλλος γίνομαι
Βουλιάζω κι αποκλείομαι σαν σκύβω να με αγγίξω,
το σώμα μου να αγγίξω
Τυλίγομαι στο ψέμα για να ζήσω