Ούτε που πρόλαβα,
να ζήσω πρόλαβα,
ούτε να μιλήσω
για όλα αυτά.

Μια κόντρα είχαμε μια φορά,
δεν με πειράζουν, πια τα λόγια
που με πλήγωσαν παλιά.

Ποτέ δεν είχα βρει
μια αγάπη παιδική
τόσο αληθινή.

Χάραζε και βγήκα να σε βρω,
κάτι να αρχίσω να σκεφτώ,
να σώσω ή και να σωθώ
μα τελικά δεν έσωσα τίποτα.

Παρά δυο χέρια για δεσμά
κι η σφιγξ απεκκριθεί
αιτία στη λήθη
είναι τ’ ανείπωτα.

Ποτέ δεν είχα βρει
μια αγάπη παιδική
τόσο αληθινή.

Αμήχανα με κοίταξες για ώρα,
μια λέξη είναι το σ’ αγαπώ
αν δεν μπορείς να το στηρίξεις.

Μου είπες μες το γνώριμο κενό σου,
τα λάθη τελικά ήταν δώρα
και σου απαγορεύεται
των δακρύων οι ρίψης.

Ποτέ δεν είχα βρει
μια αγάπη παιδική
τόσο αληθινή.

Για το χρόνο που λιώναμε μαζί
κι εγώ χαμήλωνα την τάση
στο ζενίθ της πριν να φτάσει
από το ρεύμα
που χτύπαγε τα σώματα.

Τότε που τέλειωνα
με μια αγκαλιά τα ξημερώματα
πριν τη δουλεία
και στο ψυγείο, υστερόγραφο μνημείο
θα μου λείψεις ειλικρινά.