Πάντα εσυ του πόθου μου είσαι το νησί,
πάντα η χαμένη μου πατρίδα είσαι εσυ,
στην ξενιτιά μου η μονακριβη ελπίδα,
πάντα ο φάρος στο χαμό μου,
η αμμουδιά στο γυρισμο μου
και στη δίψα το νερό μου είσαι εσύ...

Κι αν ο χρονος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ’ ανοίξω,
χίλιες μοίρες θα νικησω,
κι οταν θα σε συναντήσω,
θα `ναι μια στιγμή για πάντα, αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ενα τάνγκο για δυο,
μαζι για πάντα...

Πάντα εσυ η επόμενή μου θα `σαι η γη,
εκεί που δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή,
εκεί που η κάθε μου πληγή θα `ναι κέρδος,
κι ολα θα `χουν γίνει ένα
μες στο φως αναστημένα
και για πάντα ερωτευμένα
όλα εκεί...

Κι αν ο χρονος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλιες θάλασσες θ’ ανοίξω,
χίλιες μοίρες θα νικησω,
κι οταν θα σε συναντήσω,
θα `ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ενα τάνγκο για δυο,
μαζί για πάντα...

Κι αν ο χρόνος μας λυγίσει,
κι ο καιρός μας πολεμήσει,
τι μπορεί να μας χωρίσει,
τόση αγάπη πως να σβήσει;
Χίλια σύμπαντα θα ενωσω,
χίλια θαύματα θα δώσω,
κι οταν δίπλα μου σε νιώσω,
θα `ναι μια στιγμή για πάντα,
αγκαλιά στο Θεό,
πάντα, σ’ ενα τάνγκο για δυο,
μαζι για πάντα...