Μια κόκα κόλα, μια φάλτσα ορχήστρα
μια φίρμα μόνο είναι το γάλα ενός μωρού για έναν χρόνο
ένα ουίσκι δεύτερης ποιότητος τ' άγρια χαράματα
και το πληρώνεις με μιας βδομάδας τα μεροκάματα.

Ραφαέλα Καρά, Φρανκ Σινάτρα, Μπεκώ
κι όλοι εσείς που δεν πρέπει να πω
μεγιστάνες του τώρα, χθεσινοί πεινασμένοι
αρουραίοι της νύχτας, και ντόπιοι και ξένοι
σας μισώ, σας μισώ.

Των φτωχών τα φαρμάκια τα κάνατε χρήμα
και το αίμα του κόσμου χρυσό
και σας λεν καλλιτέχνες, τι κρίμα, τι κρίμα
σας μισώ, σας μισώ.

Ραφαέλα Καρά, Φρανκ Σινάτρα, Μπεκώ
κι όλοι εσείς που δεν πρέπει να πω
μεγιστάνες του τώρα, χθεσινοί πεινασμένοι
αρουραίοι της νύχτας, και ντόπιοι και ξένοι
σας μισώ, σας μισώ.

Μια νέα τάξη με πλουτοκράτες και δυνατούς
μας κοροιδεύει με συναυλίες για τους φτωχούς
αχ, Μπόμπυ Ντύλαν να κλαίω μ’έκαναν κάποτε οι στίχοι σου
τώρα αυτοκράτορα σ’έχουν κάνει οι αναθρακωρύχοι σου

Ραφαέλα Καρά, Φρανκ Σινάτρα , Μπεκώ
κι όλοι εσείς που δεν πρέπει να πώ
μεγιστάνες του τώρα, χθεσινοί πεινασμένοι
αρουραίοι της νύχτας, και ντόπιοι και ξένοι.

Και επειδή καλλιτέχνης είμαι, Θεέ μου, κι εγώ
με μισώ, με μισώ, με μισώ.