Χρόνια τραγουδώ για σένα στη σκληρή δική μου γλώσσα
κι αν οι στίχοι λένε τόσα, δεν τους νιώθεις και γελάς
κι όμως είμαστε γειτόνοι, μένουμε στο ίδιο σπίτι
στο ισόγειο εσύ Μαδρίτη, κι εγώ στο υπόγειο Ελλάς

Μια ζωή ευαισθησία, κι είναι καταδικασμένη
στη σιωπή ν’ αργοπεθαίνει, γι’ αυτό ότι κι αν σου πω
χίλια χρόνια κι αν φωνάζω δε θα μάθεις τι σημαίνει
στη δική μου γλώσσα η λέξη σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ

Χρόνια τραγουδώ για σένα τη δική σου Χιροσίμα
δεν με νιώθεις κι είναι κρίμα Γιαπωνέζα, και δεν κλαις
κι όμως είμαστε γειτόνοι, μένουμε στο ίδιο σπίτι
σε μια αυλή σ’ ένα πλανήτη, Γη τον λέω, εσύ πώς τον λες

Μια ζωή ευαισθησία...