Μισοφέγγαρο θαμπό
που σκορπά μελαγχολία...
Ένα κρύο σ’ αγαπώ
μου `γραψες με κιμωλία.
Ροδοπέταλα ξερά
μέσα στης καρδιάς τα κάντρα.
Η λευκή μας αμμουδιά
έχει μόνο βράχια μαύρα...

Μια ζωή προσπαθώ
να ξεφύγω από του μαχαιριού τη λάμα.
Σ’ ένα δρόμο ερημικό
της ψυχής μου ψάχνω μήπως βρω το κάρμα.

Ξεψυχά η άνοιξη
στων ματιών μου τη βεράντα.
Έδωσες παράταση
σ’ ένα τελειωμένο πάντα!
Οι σταγόνες της βροχής
μέτρο έγιναν της θλίψης..
Φόρεμα της ενοχής
κέντησες μόνο με τύψεις.