Όλα τα κάνει ο χρόνος ιστορία, ψάχνουμε όλοι μας μια ουτοπία
ένα ωραίο παραμύθι, το κουκί και το ρεβίθι
πυροτεχνηματάκι πλάνο, κι ανεβήκαμε εδώ πάνω
λέγαμε πως όταν σκάσει, θα φωτίσει όλη η πλάση
μα στα σκοτάδια, έκρηξη καμιά.

Παίρνουν διαστάσεις τραγωδίας, αγάπες άνευ σημασίας
μας έχει άχτι ο καιρός, άνθρακες ο θησαυρός
και έτσι, η τόση ομορφιά, δε θα μας βγάλει πουθενά
πλανημένα άδεια μάτια, οι ψυχούλες μας κομμάτια
οι λέξεις μας λειψές, οι αλήθειες μας μισές.

Στριμωγμένη στη γωνία, χρειάζομαι μια ουτοπία
σα μηχανούλα να `χει ευελιξία, να σνομπάρει την κυκλοφορία
όλο να στρίβει να τρυπώνει, να μη χρειάζομαι και ζωνη
από λωρίδα σε λωρίδα, θα την παλέψω την παρτίδα
και σε λιγάκι θα ρολάρω στ’ ανοιχτά.