Πως ξεχάστηκα πίσω, πως έτρεξες
σαν στιγμούλα στου χρόνου το εκκρεμές
σ’ ένα `'ίσως'’ κρατιέμαι, δεν ξέφυγα
πάλι δύεις σαν ήλιος, με καις ξανά.

Κάτι τέτοιες νύχτες σιωπής
φεγγαρόδρομους φτιάχνω να `ρθεις
του μυαλού μου τον ουρανό πριν χαθώ.

Με θυμώνει της πόλης η άνοιξη
τα φανάρια που ανάβουν χωρίς ψυχή
κι όσο δένεται ο νους σου στα χάδια σου
ψάχνω λόγους να αντέξω μα εσύ αλλού.