Σαν ηφαίστειο που κοχλάζει μεσημέρι του Αυγούστου,
φαρμακωμένη πόλη.
Ξερνάει πάνω μας τον παραλογισμό μας
σε όξινη βροχή που λούζει τα κεφάλια μας.
Γυμναστική στη μοκέτα, σηκώνοντας βάρη,
σ’ εφημερίδες κρυμμένοι να μην φαίνεται η γύμνια μας.
Ευνουχίζοντας μια πόλη κόβοντας δέντρα,
κόβουμε αέρα, έτσι για να ξεσπάμε.

Μα ξαφνικά βρεθήκαν όλες οι ψυχές κλεισμένες
μα τα σώματα, τα κορμιά, τόσο μόνα.
Κάτι κάθε φορά να δικαιολογεί τον φόβο, τη φυγή

Σε μια αόρατη ανάσα κρεμασμένοι,
καθε απόγευμα ο νούς να ξεμακραίνει.
Την ώρα που ένα δάκρυ στάζει στο μυαλό μου,
τον εαυτό μου τον παλιό σαν τον ξεχνάω.
Τραγούδι από χίλιες φωνές σκάει σαν κύμα σε μολυσμένο ακρογιάλι.
Είναι η ζωή μας μωρό μου νερό εμφιαλωμένο
σε sleeping bag για σάβανο, το περσινό χλωμό καλοκαίρι.