Σ’ εκείνο το σπίτι που θυμάμαι στόλιζα γιορτές.
Σ’ εκείνο το σπίτι, που το ‘βλεπα να χάνετε.
Περάσαν τα χρόνια και το είδα πάλι εχθές.
Σ’ εκείνο το όνειρο που έμοιαζε παραμύθι.

Είδα το δωμάτιο,
με τις πολλές αφίσες κολλημένες στον τοίχο.
Το κρεβάτι που έτριζε
κι εμένα στη γωνιά, με μια κιθάρα παρέα.
Είδα το φως να μπαίνει στα κρυφά
έτσι αθώα για να γράφει σκιές που αναζητούν.
Λίγη στοργή, λίγη αγάπη, λίγη ευτυχία...
σε είδα κι εσένα να κλαις!

Σ’ εκείνο το σπίτι που το φώτιζαν χαμόγελα.
Σ’ εκείνο το σπίτι τα βράδια που περάσαμε.
Το είδα γεμάτο από τους φίλους και τις παρέες που πίναμε.
Το είδα την νύχτα να φωτίζει ότι ζούσε.

Στην άκρη το σεντόνι λερωμένο απ’ του έρωτα το κόκκινο κρασί.
Την ιδρωμένη φανέλα που μου ζήτησες να πάρεις τη στιγμή να θυμάσαι.
Ήταν η πρώτη φορά που σε είδα να γυρνάς στο δωμάτιο γυμνή.
Ήταν η πρώτη φορά που με ένιωσες...
ήταν η πρώτη φορά!!!

Ήταν η πρώτη φορά
Κι εγώ σε είδα να κλαις
Και μ’ ένα δάκρυ αγάπης να λες πως:
“Είναι η πρώτη μου φορά”

Ήταν η πρώτη φορά.
Και λίγο κόκκινο κρασί.
Και λίγο κόκκινο κρασί γιατί είναι η πρώτη μου φορά!!!