Όταν το θέατρο θα φύγει απ’ τη ζωή μου,
θα είναι κόκκινο το γέλιο στη ψυχή τους.
Όταν τα βράδια θα μεθούν στις μελωδίες μου,
θα ‘χω ξεχάσει και θα ‘χω ξεχαστεί

Όταν οι αύρες του θα σβήσουν τη φωτιά μου,
τότε οι άνεμοι θα ουρλιάζουν και θα κλαίνε.
Όταν οι θάλασσες θα πνίξουν τη χαρά μου,
θα ‘χουν ξεχάσει και θα ‘χω ξεχαστεί

Τότε οι θεοί τους, θα με λατρέψουν.
Μα δε θα υπάρχω και θα ’χω ξεχαστεί.
Τότε οι δαίμονες, θα μ’ αγαπήσουν.
Μα δε θα υπάρχω και θα ’χω ξεχαστεί.

Θα προσκηνήσουμε ξανά, αίμα και θειάφι.
Και κλάμα μάνας θα ποτίζει τη ματιά τους.
Δε θα φυτέψουμε ξανά, φιλιά κι αγάπη.
Μα δε θα υπάρχω για να βλέπω τη χαρά τους.

Θα σας φροντίζω όμως μ’ αρώματα και λάσπη.
Θα βάζω λύκους να φυλάνε τη φωλιά σας.
Κι όταν νυστάξω απ’ τις κακές φωνές που κλαίνε.
Θα ‘χω ξεχάσει και θα ‘χω κοιμηθεί

Τότε οι θεοί τους, θα με λατρέψουν.
Μα δε θα υπάρχω και θα ’χω ξεχαστεί.
Τότε οι δαίμονες, θα μ’ αγαπήσουν.
Μα δε θα υπάρχω και θα ’χω ξεχαστεί.