Άδεια η πόλη περπατά
σε διαδρομές γυμνές στο στρώμα
κόκκινα μπαρ και σινεμά
λίγες σιωπές με τόσο χρώμα

Πέρασες πάλι σαν σκιά
μέσα στη νύχτα του χειμώνα
μια συλλαβή που σε κρατά
μια πινελιά σε μια εικόνα

Εκεί
στο δρόμο που με φίλησες εσύ
ο έρωτας περνούσε σαν γιορτή
σαν άνεμος φυσούσε να σε βρει
στο δρόμο που αγγίξαμε μαζί

Άνεμος είσαι που φυσά
πάθος κρυφό σ’ άσπρα σεντόνια
μοιάζει ο δρόμος να μιλά
και μου θυμίζει εσένα ακόμα