Μιας αυγής ματιά
προδομένη η νύχτα κι όλο κλαίει
χάδι ερωτικό
στη φωτιά του πόθου που το καίει

κι η φωνή μου που ζει
στο ψέμα πως τρέμει
της παλιάς μου πληγής
το αίμα σαν τρέχει

Δε θα χωρέσω πια σ’ άλλο δάκρυ
θα σκεπαστώ του ονείρου μου την άκρη
κι αν θα χαρίσω ότι έχει μείνει
θα το ζητήσω αγάπη σαν θα γίνει

Μια στιγμή σκιά
λυπημένη η μέρα δίχως ήλιο
σώμα μου γυμνό
στη φωλιά του χρόνου δίχως φίλο

κι η καρδιά μου που ζει
με χτύπο που σβήνει
της κρυφής μου φωνής
το τέλος θα κρίνει