Γιάειντα να μπω στο κάστρο σου, αφέντρα, δε μ’ αφήνεις
Τα κάστρα που σε δέχουνται σαν ντα κεριά τα σβήνεις

Κουρσάροι με ζιγώνουνε και τη ζωή μου κρίνεις
Σπαθιά σου ρίχτω να ζωστείς, μ’ απόξω να πομείνεις

Χαίρου και συ και τα σπαθιά, δεν είμαι διακονιάρης,
Σιμωνουσί σου, ζάβαλε, και σκύψε να τα πάρεις

Που πχαίνεις ολιαμόναχος θεριά να μαινάρεις
Στο χαροζεύκι βιάζομαι να φτάξω καβαλλάρης

Ανοίξετε, καστρόπορτες, ο ξένος να `ρθει απάνω
Μη μου πειράζεσαι, κερά, μ’ απόψε θα ποθάνω

Φτερουγολαβωμένε αητέ, κι άφης με να σε γιάνω
Τον υστερό μου στεναγμό γλυκειό φιλί σου κάνω

Γεύγετ’ αέρας το φιλί και δεν οπλίζω μπλιό μου
να κάτσει σαν ντη μέλισσα στο ρόδο τω χειλιώ μου