Νύχτωσε βρέχει
τα χείλη μου έχει
αμίλητη θάλασσα βρει
τι έχει μείνει
μια λύπη που αφήνει
καθρέφτη στο πρώτο φιλί

Φύσηξε φεύγει
και μέσα μου μένει
παράπονο τόσο πικρό
πώς να σ’ αγγίξω
ποια σκέψη να κρύψω
να νιώσω πως είσαι εδώ

Βράδιασε πάλι
και ποιος να με πάρει
χωρίς μια στιγμή να βραχώ
σου ζωγραφίζω
το βλέμμα στο γκρίζο
να μείνει για σένα θολό

Τόσο σκοτάδι
ποιος άνεμος βγάζει
ποια νύχτα έχει βγει να κρυφτώ
να περπατήσω
το αγέρι ν’ αγγίξω
στο κύμα να βγω να σε βρω