Θα βγω στον κάμπο να μαζέψω
τα πεσμένα φύλλα του ήλιου,
να πλάσω τις ακτίδες του τούτο το καλοκαίρι ,
να πλάσω τις ακτίδες του σὲ φύλλα γιὰ νὰ γράψω
τον ουρανὸ και το τραγούδι σου, Ελληνόπουλο!
Γιατὶ το χώμα δε με φτάνει! Δὲ μὲ φτάνει το αίμα μου!
Γιατι τα δάκρυα μου δε φτάνουνε νὰ πλάσω τὸν πηλό μου!
Τι να τὸ κάνω το σπίτι μου; Έξω σὲ τραγουδάνε!
Έξω μιλούν γιὰ σένανε! Δέ μου φτάνει η φωνή μου!
Θα τρέξω ἐκεί ποὺ σ᾿ άκουσα να λὲς «Όχι» στὸ θάνατο.
Θὰ τρέξω ἐκεί ποὺ πήγαινες σφυρίζοντας αντίθετα
στ᾿ αστροπελέκι, ἀντίθετα στὴ διαταγὴ
και στὸ γλυκὸ ψωμὶ της γής! Αντίθετα
στα γαλανά σου μάτια ποὺ ήταν για τον έρωτα!