Στέκομαι μέσα στη βροχή στο δρόμο,
αργά το βράδυ το Σάββατο
κοιτάει και με τρυπάει τατού στον ώμο
κάτω από μαύρο αδιάβροχο,
όμορφη σαν παραμύθι,
όμορφη σαν ζωγραφιά.
Από τότε γυρνάω σαν χαμένο σπουργίτι
κι όταν βρέχει πονάω.

Είναι η Λόλα
τα καίει όλα, όλα,
βάζει παντού φωτιά
χείλια σαν φλογοβόλα.

Γι’ αυτήν είν’ όλα τα μπουκάλια άδεια,
γυαλιά σπασμένα στο πάτωμα.
Γι’ αυτήν στα χέρια μαχαιριές, σημάδια,
χιλιάρες φεύγουν κοπάδια,
όμορφη σαν παραμύθι,
όμορφη σαν ζωγραφιά.
Από τότε γυρνάω σαν χαμένο σπουργίτι
κι όταν βρέχει πονάω.

Είναι η Λόλα
τα καίει όλα, όλα,
βάζει παντού φωτιά
χείλια σαν φλογοβόλα.

Μικρό σπουργίτι
τώρα δεν έχει σπίτι,
τα έχει κάψει όλα...

Σύρμα... η Λόλα...