Τα τζάμια εδώ είναι όλα σπασμένα
το κρύο μπαίνει μέσα απ’ τις ρωγμές
τα βλέπεις όλα τρυπημένα
παλιές μου ξύνεις στον ύπνο πληγές

Δε θα με ξαναδείς
άμα δε μου το δώσεις
Δε θα με ξανακούσεις
μέσ’ στο πλήθος θα πνιγώ
Δε θα με ξαναδείς
αν δε μου δώσεις πίσω
το αίμα που μου πήρες
μέσ’ στον ύπνο θα χαθώ

Μιλάς για κιβώτια θαμμένα
ξενύχτια με αχάριστους εραστές
τα στρώματά σου είναι όλα καμένα
και οι γεμάτες στιγμές λιγοστές

Δε θα με ξαναδείς
άμα δε μου το δώσεις
Δε θα με ξανακούσεις
μέσ’ στο πλήθος θα πνιγώ
Δε θα με ξαναδείς
αν δε μου δώσεις πίσω
το αίμα που μου πήρες
μέσ’ στον ύπνο θα χαθώ

Τις πέρλες σου πετάς στα γουρούνια
και στα κατώγια ανάβεις φωτιές
Κρεμάς στα θύματά σου κουδούνια
κι ακόμα με φορτώνεις ψευτιές

Δε θα με ξαναδείς
άμα δε μου το δώσεις
Δε θα με ξανακούσεις
μέσ’ στο πλήθος θα πνιγώ
Δε θα με ξαναδείς
αν δε μου δώσεις πίσω
το αίμα που μου πήρες
μέσ’ στον ύπνο θα χαθώ

Δε θα με ξαναδείς
άμα δε μου το δώσεις
Δε θα με ξανακούσεις
μέσ’ στο πλήθος θα πνιγώ
Δε θα με ξαναδείς
αν δε μου δώσεις πίσω
το αίμα που μου πήρες
μέσ’ στη νύχτα θα χαθώ