Η σιλουέτα της
στα τέσσερα κομμένη
ανέκδοτη μπαλάντα
προχειροαντιγραμμένη

Να πάω μου ‘γνεψε πιο πέρα
μήπως την δω που φτύνει αίμα
Την χάνω κάπου στα χαυτεία
δεν είχε όρεξη γι’ αστεία

Γυρνάει εδώ κι εκεί
πάντα ερεθισμένη
με τη φωνή βραχνή
τη ρόμπα ανοιγμένη

Νύμφη η κόρη του μουσείου
αλήτισσα του υπογείου
σε ψάχνω μάταια δε σε βρίσκω
και δεν μπορώ να κάνω πίσω

Τώρα τη βλέπω που και που
με τους νεοσυλλέκτους
στην άκρη της σκηνής
σφυράει τους εγκάθετους

Ντουμάνια ζωναν τον αέρα
ήταν ηλιόλουστη η μέρα
είχα σκοντάψει στη δουλειά μου
και ξάφνου να τηνε μπροστά μου