Βουρκώνει ο ήλιος πριν χαθεί
στου ορίζοντα την άκρη
ό, τι διψούσα πιο πολύ
ήταν ένα σου δάκρυ

Μη με κοιτάς κατάματα
αν θες να ομολογήσω
ακόμα γράφω γράμματα
και ας γυρίζουν πίσω

Τα μάτια σου τρελά νερά
και κρυσταλλένιοι κήποι
μαζί με θέλαν στη χαρά
και χωριστά στη λύπη