Θέλω να μιλήσω γι’ αγάπη μα δεν μπορώ.
Θα ήταν μια κακόγουστη φάρσα όπως θαρρώ.
Θέλω να μιλήσω γι’ αγάπη μα δεν μπορώ.
Τα χείλη μου στεγνώσαν με τον καιρό.

Γράφει ο Κάφκα στη Μιλένα σ’ αγαπώ,
σαν να ‘λεγε στον κόλπο σου τολμώ να μπω.
Πίνει ο Ρωμαίο με την Τζουλιέτα κρασί στεγνό,
θα `θελα να κλάψω τώρα με δάκρυ πικρό.

Κι ο Δον Κιχώτης τι να πω,
θωρεί τη Δεσποσύνη για πύργο απάνεμο.
Αν πεθάνει η νιότη για ένα σ’ αγαπώ,
λόξα, τρέλα φίλε με πιάνει θα σου πω.

Θέλω να μιλήσω γι’ αγάπη μα δεν μπορώ.
Άδικα λοιπόν γιατί να κουραστώ;
Θέλω να μιλήσω γι’ αγάπη μα δεν μπορώ.
Θα ήταν μια κακόγουστη φάρσα όπως θαρρώ.