Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε, σφιχτό λουρί η ζωή,
τα κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Γέμισαν χρόνια χρόνια, βουνά και φόντο μαύρα χιόνια
καταδικάζει η μοίρα, χάρο στ αλώνια
φτώχια καρδαμωμένη, μες στη σιωπή βουτηγμένη
η φωνή κι αντοχή, χορδή τεντωμένη
κάθε ελπίδα σ εμπλοκή γεννά πάνω σ επιπλοκή
μήτρα κακού χρησμού, κατάρα ριζωμένη
θεού ανάβλυσμα στον κόρφο ταξιδιώτη πάντα μένει
η Παλαιστίνη, οι ουρανοί σου κλειδωμένοι.
Βασανισμένη ξυπνάς, μα και κοιμάσαι στη τροχιά σου
δε κέντησε ο ήλιος απόψε τα παιδιά σου, κι άντε γεια σου
αρματωμένε καμικάζι,
ψυχρό το κλάμα μάνας, μα τη τρώει το μαράζι
σκουπίζουν τα δάκρυα, κουρασμένη λησμονιά
κι όλοι λαοί σ ανατολή κυνηγημένα πουλιά.

Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε σφιχτό λουρί η ζωή,
τα κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Γύρεψε πόλη με θάνατο η ξυπόλυτη φωνή μου
κι αν δε στα μαθαν καλά σε παίρνω απόψε εγώ μαζί μου,
για να δεις και αυτούς που μεθάνε με τη τρέλα τους
και γυαλίζουν τ αστέρια στα καπέλα τους.
Γρατζουνισμένη πόρτα στον παράδεισο,
ανάστατοι ψάχνουν στερνή γουλιά σε ξένη άβυσσο,
τη φρίκη τρομοπράξεων και ξένων,
διπλαμπάρωσαν μέσα στη μνήμη μαραμένη κρήνη.
Κι εγώ εδώ σ ένα low bap δρομολόγιο, Κομοτηνή Παλαιστίνη
Κι απ αυτό που χει μείνει, αν κάτι έχει μείνει,
γυρνά το φίδι φαρμάκι στάζει απ τη γλώσσα και σου δίνει.
Μα ό,τι κι αν γίνει, αν κάθε πράξη σε κρίνει
το όνειρο ποτέ δε σ αφήνει.

Οργή κατεβάζει των ουρανών η πηγή,
κι αυτοί μάταια ψάχνουν μια κρυμμένη για λύτρωση ευχή,
ασυγχώρητους τους έκρινε, σφιχτό λουρί η ζωή,
τα κάναν ένα σε κόλαση και γη.

Πάει καιρός που δε λέω να ξεχάσω...