Χωρίς εσένα το ρίγος, ο φόβος, η απόγνωση
Χωρίς εσένα όλα τα πράγματα σημαίνουν θάνατο
Χωρίς εσένα που τέμνεις τα νερά με τη φωτιά
δεν μένει ούτε ήλιος ούτε γη να καρποφορεί
Χωρίς εσένα μόνο οι γλουτοί, το στήθος και το στόμα σου
μένουν οφθαλμαπάτες σε αποδεκατισμένο επίλογο
Χωρίς εσύ να είσαι εδώ μένουν μονάχα
το κρύο ή το ζεστό σώμα της απουσίας σου
Μένουν όλα όσα δεν έβλεπα τις ώρες που σε κοίταζα
Μένει το άδειο βάθος της καρδιάς μου να το ρυπαίνει ο κόσμος
Χωρίς εσένα ο κόσμος στέλνει μόνο αρνήσεις
κι είμαι ανέτοιμος για αυτά τα κομμάτια της ψυχής μου από κενό εκμαγείο
Και δεν αντέχει χωρίς εσένα καμιά πραγματικότητα
Γιατί ό,τι και να σκεφτούμε, εσύ και εγώ, τ’ανθρώπινα, το τώρα, τα κανονικά
Όχι δεν είναι αυτά ποτέ το βάθος του κόσμου
Βάθος του κόσμου είσαι εσύ, που ξέρεις να συγχωρείς έναν ερωτευμένο
Και μοιάζουμε, μοιάζουμε σ’ότι δε φαίνεται μοιάζουμε σ’ότι δε φαίνεται από μας