Μια κάμαρα με θέα προς τη θάλασσα
Ξύλινα ράφια γεμάτα κίτρινα βιβλία
Το πρόσωπο σου που ποτέ δεν ξέχασα
Ένα ήσυχο τέλος για μια μεγάλη απουσία

Μίλα μου, σαν τη βροχή...

...που λούζει τα μπλε παραθυρόφυλλα
τα φύλλα πέφτουν απ’ το βάρος την αυγή
η ζωή αδειάζει και γίνεται σύννεφα

Μίλα μου, σαν τη βροχή...

Το αργόσυρτο βήμα, αυτού που δεν άντεξε
κάτω απο τις κίτρινες λάμπες της πλατείας
μια πόρτα προς τον κόσμο που δεν άνοιξε
έρημα ποιήματα, μιας γλυκόπικρης φιλίας

Μια εποχή βροχής, χωρίς να περιμένω τίποτα
μόνο το σώμα μου συνέχεια θα λεπταίνει
Μια λυρίκη απάθεια, ένα τοπίο κύμματα
καθώς η μέρα μου γαλήνια μικραίνει

Γι’ αυτό μίλα μου, σαν τη βροχή...

Έτσι ανάλαφρα, ο αέρας θα με πάρει
στα παγωμένα άσπρα χέρια του,
χλωμό σαν το φεγγάρι..

Γι’ αυτό μίλα μου σαν τη βροχή...