Εε!
Άκουσε τη φωνή μου, σε παρακαλώ.
Βγαίνει με δυσκολία μέσα από τον οχετό.
Τριάντα μία δωδεκάτου
χίλια εννιακόσια ογδόντα οκτώ.
Στης Ακροπόλεως τον παγετό
του τελευταίου Σαββάτου.

Κουνήσου. Ξημέρωσε. Δεν μπορώ να δω.
Τα μάτια μου ασθμαίνουν.
Κουνήσου. Ξημέρωσε.
Μου δανείζεις την αναπνοή σου;

Τουλάχιστον τη νύχτα,
αυτή τη νύχτα
είναι τα φώτα ταξιδιάρικα,
κολλύρια δάκρυα
και σ’ αγαπώ...
όχι δεν είμαστε ψωροχιλιάρικα.
Σ’ αγαπώ...


Εε!
Ας σταθούμε εδώ
στο απώτατο σημείο.
Στης Ακροπόλεως τον παγετό
ήρθε ο καιρός για δύο.
Φέτος, πριν το νέο έτος
την πίτα χαράζουμε στον πάγετo
με χέρι καυτό.

Ένα κομμάτι για την Παναγία,
ένα για τον Χριστό,
για την Αθήνα,
για το παιδί μας,
για σένα,
για μένα
και του χρόνου με υγεία.
Σ’ αγαπώ...