Απόψε όλη μέρα γυρνάει στο κεφάλι μου
του κυρ Κώστα του Βάρναλη ο στίχος που λέει:
«απ’ τα τσακάλια
δε γλιτώνεις μ’ ευχές και παρακάλια».

Απόψε απ’ το πρωί δυναμώνει η ζάλη μου
και μέσα μου η ελπίδα για το αύριο σιγοκλαίει.
Σ’ αυτά τα χάλια
Τα λόγια μου λιωμένα κεριά στα μανουάλια.

Απόψε βουβαμάρα απ’ το πρωί στην αλεποφωλιά μου.
Τ’ αλλαξομήνια με βρήκανε στο τίποτα γυρτό.
Τώρα ο αλήτης
στα μισοβούνια έγινε ακρολοφίτης.

Απόψε που με τρώει η αλλοκοτιά μου,
Ψάχνω ένα αλήτεμα παλιό να μου δείξει το σωστό,
Όμως μαζί της
με σέρνει η οργή, είμαι παιδί της.

Απόψε ό,τι και να μου χρεώσουν νίκη,
Ξέρω πως έχασα για πάντα της ψυχής το αλάφρωμα
Και θα ζω με το βάρος
να σε τελειώσω άσχημα, βρήκα το θάρρος.

Απόψε σ’ αυτό το αλλόπαρμα έχω ότι μου ανήκει,
γι’ αυτό δε γουστάρω να ισιώσω μέσα μου το στράβωμα.
Σβηστός ο φάρος
στα γκρεμνά ξεβγάζεται ο χάρος.

Απόψε κοίτα μονάχα μακριά και γαλήνεψε
κανείς δε θα πάει στο βρόντο στοχασμός σου.
Ισως να βρούμε λυτρωμό
μέσα σε τούτο το χαμό.

Απόψε ξορκίζει ο θάνατος τα λόγια και σε γύρεψε,
σου’ πε πως πέτυχε να κλαίει και τον θεό σου.
Μην περιμένεις ερχομό.
Απόψε μίσος σε τιμώ.

Απόψε λέρωσα τα χέρια μου μ’ αίμα.
Φωνάξτε σ’ όλους λευτεριά.
Απόψε εγώ έγινα το ψέμα,
γονάτισα το φόβο απλά με μια χεριά.
Απόψε σύρθηκα ακοίμιστος,
με την εξουσία βρέθηκα αγκουμπιστά.
Απόψε, καμάρωσε με, είμαι αλύγιστος
κι ο φταίχτης, έχει τα μάτια του κλειστά.

Απόψε δυστυχώς
έγινα άνθρωπος